vrijdag 31 juli 2015

Druk met mijn nieuwe website

Het is hier een beetje stil. Behalve dat ik vorige week naar de Zwarte Cross (zo vet!) ging, ben ik bezig met een nieuwe website over opvoeden en kinderen. Het wordt een soort online magazine waarin ik interviews, tips, dagboekverhalen, recepten en D.I.Y's ga plaatsen. Ik hoop een platform te creëren waar mensen hun ervaringen kunnen delen, vragen kunnen stellen en tips kunnen delen.
Daarnaast ga ik producten en workshops aanbieden. Een mooi visitekaartje en een meer themagerichte blog. Het zal hier op vandaagboek een stuk rustiger worden.

"Maar Margriet, blijf je dan nog wel verhalen schrijven?"Ja natuurlijk! Ik ben een bezig bijtje en heb de voornemens om naast mijn opvoedblog en mijn werk, ook gewoon nog te blijven schrijven. Ik moet er dan wel genoegen mee nemen dat alles soms wat langzamer gaat en deze blog op een laag pitje gezet zal worden.

Vandaag maakte ik foto's voor de nieuwe site.





zaterdag 18 juli 2015

Groene Smoothie

Ik ben een beetje achter met de groene smoothie beweging. Een paar weken geleden dronk ik er voor het eerst eentje. Met broccoli. In een hip nieuw koffietentje. (Volgens mij is het woord hip ook al niet meer hip.)

Ik vond het lekker. Het was misschien niet echt een drankje voor een terrasje, meer iets voor de lunch of het ontbijt. Ontzettend gezond en een stuk lekkerder dan wanneer je even een stukje komkommer wegkauwt voor de vitamientjes. Vandaag en gisteren verving ik mijn ontbijt voor een groene smoothie. Dat ga ik vaker doen.


Recept:

Ingrediënten:
1/3 komkommer
3/4 groene appel
150 ml sojamelk
100 gram verse spinazie
1 el citroensap
eventueel een banaan

Bereiding:
- Schil de appel en snij in stukjes.
- Komkommer in stukjes snijden.
- Hup het hele zooitje in de blender.

De eerste dag dronk ik deze smoothie zonder banaan, de tweede dag met banaan. De banaan maakt het geheel wat zoeter, maar overheerst ook de andere smaken. Met banaan vult de smoothie wel beter.


zondag 5 juli 2015

Oefenen met mijn nieuwe camera

Na een jaar of 7 a 8 was mijn compact camera toch echt op. Close up maakte hij nog prima foto's en zolang het licht goed was, ging het ook nog prima. Maar de kleinste beweging of een beetje minder goed licht en de foto's waren al wazig. Daarbij kon hij met acht megapixels ook niet heel scherp de kleinere details weergeven.

Over bewegende beelden zoals katten zal ik het maar helemaal niet hebben.

Dus kocht ik en nieuwe camera. Een spiegelreflex deze keer. Dat is wel spannend hoor, want de mensen in de winkel hebben zoveel te vertellen en proberen je te overtuigen dat een duurder merk of een extra lens toch echt noodzakelijk is. Ze kregen me nog wel zover om een beschermlens te kopen, maar verder bleef ik bij het model wat me was aangeraden.

Gisteren heb ik wat geoefend met fotograferen. Grotere shots moet ik nog even onder de knie krijgen, maar close up gaat geweldig.




Ook bewegende beelden gaan prima. Normaal had ik nooit de kat scherp op de foto kunnen zetten, terwijl ze naar me toe loopt. Laat staan drie foto's knippen voor ze bij me is.




Ook probeerde ik de functie uit waar je zelf het focuspunt kan verschuiven. Eerst een foto met de focus op de voorste potloden, daarna een foto met de focus op het middelste potlood.



vrijdag 3 juli 2015

Op kamp

De vier meisjes bij mij in de auto zwaaiden nog even naar de moeders bij de school. De auto draaide de hoek om en er viel er kort een stilte, ze hielden hun adem in, daarna barstte het gegiebel los.

De zeven meisjes van de meidenclub (groep 7 en 8) waren allemaal nog nooit op kamp geweest. Sommige hadden wel eens gelogeerd bij een nichtje, maar de meesten bleven nooit ergens slapen zonder hun ouders. Vol van enthousiasme en gezonde spanning kwamen we bij de kampeerboerderij aan.

"Ik dacht dat ze hier ook dieren zouden hebben."
Het woord boerderij had de indruk gewekt dat we op een boerderij met dieren zouden slapen, er waren wel muggen, vliegen en heel veel spinnen. Dat was wel even wennen voor de stadse meisjes. Het eerste uur in het bos, waar we spelletjes gingen spelen, slaakten ze dan ook regelmatig een kreetje.
"Ieeh een rode mier!"
"Aah een beest!"

's Avonds rond het kampvuur speelden we een spel met stellingen over liefde, vriendschap en puberteit. Ik zou geen welzijnswerker zijn als ik niet iets met een thema of een groter doel zou doen. De een las blozend een vraag op, de ander kon alleen nog maar giechelen en de volgende was heel serieus en dacht diep na over de stellingen.

De film wilde niet gelijk lopen met de ondertiteling, dus lieten we de meiden zelf wat bedenken. Eerst een potje doen, durven, waarheid of procent. (De meiden hadden zelf de procent categorie bedacht, wat inhield dat je moest antwoorden met hoeveel procent je iets of iemand leuk vond of iets durfde te doen.). Daarna nog even verstoppertje in de kampeerboerderij. Mijn stagiaire en ik deden gewoon mee.
Salma liet me later weten dat ze dat het leukste vond. Ik kan zo van haar genieten. Thuis moet ze als jongste dochter in een gezin met vijf kinderen opboksen tegen haar grotere broer en zus of zorgdragen voor haar kleinere broertjes. Op straat is ze een echt straatratje, heel brutaal, soms wat gemeen en onbeschoft. Zodra er oudere meiden bij zijn wil ze graag laten zien dat ze erbij hoort en ze doet dan ook niet voor hen onder. Maar als ze bij de meidenclub is, dan is ze vriendelijk en hulpvaardig en kan ze eindelijk weer even kind zijn. Een week eerder nog hadden de meisjes bedacht dat ze naar een grote speeltuin wilden. Daar had Salma een uur lang samen met een ander meisje zandtaartjes zitten te maken.

's Nachts liet ik ze een flinke tijd kletsen en spookverhalen vertellen. Ze maken dit waarschijnlijk maar één keer in hun leven mee, dus dan mag dat wel een keer, vond ik. Ik kreeg om 1 uur nog een appje van een moeder van een van de Marokkaanse meisjes. Vanwege de ramadan was ze nog zo laat op.
"Slapen ze al?"
Deze moeder vond het heel erg spannend en het had ons twee gesprekken en een huisbezoek gekost om haar gerust te stellen over het kamp. Dat het maar één nachtje was en er geen jongens of mannen in de buurt zouden zijn en dat haar man het een leuk idee vond, stelde haar uiteindelijk genoeg gerust.


's Ochtends bliezen we ze hun bed uit door de volume helemaal open te zetten, terwijl we heel hard "Oppa Gangnam style" meezongen.
Het was even moeilijk om uit bed te komen en aan te kleden voor sommige, maar bij de belofte aan een paint-gevecht, wat we zelf hadden bedacht omdat lasergamen te duur werd, ging het al wat sneller.
We vulden twee grote emmers met niet giftige verf en water, verdeelden de meiden in twee teams (ik speelde ook mee, want anders waren de teams niet eerlijk) en hesen onszelf in witte overalls. Daarna het bos in en aanvallen maar. Op de overalls was de verf goed te zien. Met een waterpistool vol verf slopen we door het bos.
Tijdens het paint-gevecht kwam het slaapgebrek wel een beetje naar boven en werd er wat meer gekibbeld. Maar ik kan niet klagen. De meiden zijn zo ontzettend gezellig en lief geweest met elkaar. Ik had graag nog een dagje langer met ze op kamp gebleven.