Een nieuwe naam voor Roos

Dit is Roos. Of nou ja, dit is een plaatje wat ik vond van een meisje dat precies lijkt op het personage Roos voor mijn boek. Nou heb ik een klein probleem. Het andere personage uit mijn boek heet Regen. Ik merk dat wanneer ik een conversatie tussen Roos en Regen schrijf, het erg verwarrend wordt bij het lezen. Omdat beide namen met een 'R' beginnen, raak je al snel de draad kwijt. Dus ik zoek en nieuwe naam voor Roos. Ik denk aan Lelie, Jasmijn, Bloesem of Lavendel. Wat vindt jij? Of heb je nog een andere suggestie?

 

(Afbeelding van internet, fotograaf onbekend)

Kraamkadootjes

Al even geleden gingen we op kraamvisite bij de piepkleine Tirza. Volgend weekend gaan we op kraamvisite bij Anne. Passend bij het geboortekaartje, slabbetjes en een knuffeldoekje.

Writersblock

Al een paar maanden heb ik er last van, writersblock. Ik heb natuurlijk veel andere dingen aan mijn hoofd gehad met de trouwdag in het vooruitzicht, maar dat is niet de hele reden. Het valt me erg tegen om te schrijven. Ik ben te kritisch, te perfectionistisch en twijfel constant aan de stijl en de woordkeus. Vandaag wilde ik weer hard aan de slag, maar de woorden blijven in mijn vingers steken. Om jullie toch een idee te geven van wat ik schrijf, hier een fragment uit een eerder hoofdstuk.

Roos zag gisteren een jongen in de tuin. Ze heeft kort met hem gesproken en kwam erachter dat hij in het bos woont. Vandaag gaat ze naar hem opzoek.

Je zou maar de hele tijd in het woud leven. Zou dat leuk zijn? Misschien sluit je wel vrienden met de vogels en de eekhoorns.

Roos glimlacht breed en gaat op de dikke boomwortel van een grote boom zitten, die dicht bij de oever staat. De ene helft van de boom staat in het woud, met zijn wortels onder de grond, de andere helft steekt uit over de lager gelegen oever en maakt met zijn wortels een tunneltje over de smalle strook van stenen. Roos buigt zich voorover en gluurt het tunneltje in.

Daar zou je best een huisje van kunnen maken, als het niet zo koud was op die stenen.
Ze komt weer overeind en kijkt naar de boomtoppen. De kale takken wiegen en kraken in de wind. Ze kan geen enkele vogel ontdekken. Met haar koude vingertoppen maakt ze twee knopen van haar jas open en steekt haar hand naar binnen, tastend naar haar schortzak. Glimlachend haalt ze een grote bruine koek tevoorschijn en knoopt met haar andere hand haar jas weer dicht. Tevreden knabbelend op haar koek, wiebelt ze haar benen heen en weer. Haar ogen bekijken in alle rust het woud.
Als je een hutje hebt, met een haard waarin je een vuur kan maken, dan is het vast best leuk om in het bos te leven. In de zomer kan je bessen plukken. En in de winter zit je in je warme hut, met een klein schoorsteentje waar dan de rook van je vuurtje uit omhoog kringelt.
Roos kijkt omhoog tussen de boomtoppen, opzoek naar rookpluimen. Wanneer ze die niet kan vinden richt ze haar blik weer op de oevers van de rivier. Dan ziet ze hem. Aan de overkant van de rivier, net tegen de bosrand. Ze propt de koek in haar mond en zet zich met beide handen af van de dikke boomwortel. Met een sprongetje landt ze op de gladde stenen. Ze schuift een beetje ongemakkelijk over de gladde ondergrond en glibbert bijna omver. Snel slikt ze haar koek door en lacht breed. Met twee handen tegelijk zwaait ze naar Wilg aan de overkant van de rivier.
"Hier ben ik!" roept ze geheel overbodig.
Wilg voelt de hoek van zijn mond omhoog krullen en steekt onwennig zijn hand omhoog.
"Ik was je aan het zoeken!" verklaart Roos.
Wilg knikt.
Ze kijkt naar links en rechts, zoekend naar een plek waar ze de rivier over kan steken.
"Ik dacht dat je aan deze kant zou wonen. Kan ik ergens oversteken?"
Wilg schudt zijn hoofd. "Misschien verderop."
Roos fronst. "Hoezo misschien? Weet je dat dan niet?"
Wilg schudt opnieuw zijn hoofd en loopt verder stroomopwaarts. Roos volgt op de andere oever. Ze duikt eerst door het tunneltje van boomwortels en loopt dan met hem mee.

Pannenlap make-over

Mijn pannenlappen waren niet meer zo mooi. Eerst heb ik geprobeerd ze mee te verven toen ik mijn blouse een nieuw kleurtje gaf, helaas werd het roze in plaats van rood. Dan maar een nieuw stofje. Ik heb het bandje hergebruikt, en de stof over de oude pannenlap heen gespannen. Ik vind ze nu veel leuker dan voorheen.

De Grote Dag

"Als ik mezelf nou maar goed bezig hou, dan merk ik misschien niet zoveel van de zenuwen."

Dus besteedde ik de dagen vooraf aan de trouwdag aan poetsen en laatste voorbereidingen. Het weekend ervoor maakte ik met Renso een lijstje, zodat ik wat meer overzicht en rust had én zodat Renso ook wat dingen voor zijn rekening kon nemen. We zorgden ervoor dat de boodschappen op tijd gedaan waren en de slingers al dagen van te voren opgehangen waren. Daardoor kwamen we gelijk in de feeststemming. Op maandag en dinsdag ging ik gewoon naar mijn werk, waar ik me nauwelijks kon concentreren, maar wat toch wel voor een beetje afleiding zorgde. Binnen de kortste keren was het woensdag en propte ik de hele dag vol met bezigheden. Het bakken van een bruidstaart, het maken van een trouwboeket en nog snel hier en daar een doekje overheen. Ondanks dat ik de bruidstaart al eens uitgeprobeerd had, ging het toch niet helemaal naar wens. De eerste taart kwam niet ver genoeg omhoog om als volledige laag te kunnen dienen. Ik bakte een tweede taart die samen met de eerste taart de onderste laag zou gaan vormen. Tijd om nog een of misschien wel twee taarten te bakken had ik niet, maar het was niet genoeg voor een bruidstaart. Dus dan maar bij de supermarkt twee kant en klare cakebodems kopen en daar de tweede laag van maken. Dat ging best goed. En het resultaat was helemaal naar wens. Ik vond het heel knap van mijzelf dat ik niet teveel stress kreeg van deze hobbel in de weg, omdat ik mijzelf voorgenomen had, dat als de taart zou mislukken, we altijd op de dag zelf één van de gasten een kant en klare taart konden laten kopen. Het bruidsboeket maken ging al helemaal soepel en in één keer goed.
 

 

Tegen zessen kwam ik bij het huis van mijn ouders, wat mijn moeder prachtig had versierd. Niet veel later kwamen mijn zussen binnen en hadden we het gezin compleet. Als vanouds met zijn allen aan tafel, met door mij gekozen pilaf op het bord. Echt een gerechtje van thuis. De rest van de avond hebben we heerlijk zitten tutten, met maskertjes en nagellak. En toen was ik moe. Niet heel gek natuurlijk. Ik lag als eerste in bed en stuurde Renso een smsje voor het slapen gaan. "Welterusten schat, ik ga nog even naar het busstation om Emily op te halen," stuurde hij terug. Zo laat nog! Ik was blij dat ik al in mijn bed lag. Emily was uit haar werk in Engeland meteen op het vliegtuig naar Nederland gestapt, en wist uiteindelijk rond elf uur Uden te bereiken.

Om half zeven ging de wekker. Ik had nog het beste geslapen van ons drieën, wat nog steeds niet al te best was, maar mijn zussen hadden bijna niet geslapen. Snel aankleden en ontbijten, want om half 8 stond Marijke op de stoep voor mijn haren en mijn make-up.
 

 

Hoewel ik aan het ontbijt helemaal 'zen' was (ik kon nu toch niets meer veranderen, dus kon ik het maar beter over me heen laten komen), sloegen tegen een uur of negen de zenuwen extra hard toe. Wat als er toch dingen fout gaan, wat als Renso mijn haar niet mooi vindt, wat als, wat als, wat als? Gelukkig had ik een koelbloedige Marijke naast me, die mij een beetje kalmeerde, waardoor de stress veranderde in een zenuwachtig enthousiasme. Ruim op tijd arriveerde Renso in een prachtige trouwauto. Een kadootje van onze lieve vrienden. Iedereen ging naar beneden om hem te begroeten en ik moest boven wachten tot ik de trap af mocht komen. Natuurlijk namen ze alle tijd om elkaar te begroeten en bij te kletsen, zodat ik bijna het idee kreeg dat ze me vergeten waren. Zenuwachtig hupste ik van het ene been op het andere en wapperde mijn ogen droog, die van de spanning al weer begonnen te tranen. "Mag ik naar beneden komen?" riep ik een paar keer. En eindelijk, ik mocht. Onder aan de trap stond mijn knappe verloofde in mooie blauwe kleren, die mij natuurlijk prachtig vond.

De ceremonie was heel bijzonder. Het voelde heel speciaal om voor een select groepje van familie en vrienden elkaar het ja-woord te mogen geven. Renso en ik hadden ervoor gekozen om zelf een woordje voor elkaar te doen, wat de ceremonie extra persoonlijk maakte. Ik was nog maar net begonnen met mijn stukje, of ik hield het al niet meer droog en met mij een aantal van mijn vriendinnen en mijn ouders. Een lach en een traan later mochten we elkaar de ringen geven en op commando elkaar zoenen. En toen waren we ineens man en vrouw!

 

Het klaarde een beetje op, al bleef het wel bewolkt, maar de temperatuur was erg aangenaam. We zijn heerlijk gaan lunchen met familie en getuigen in het koetshuis van Kasteel Aldendriel. Er was heel veel lekkers, maar ik had niet zo veel honger. De kleine setting zorgde ervoor dat we de tijd hadden om met iedereen een praatje te maken. Mijn vader gaf een inspirerende speech, mijn moeder had een prachtig woordje gedaan tijdens de ceremonie en ook Emily gaf als getuige van Renso, trillend op haar benen ook een hele lieve speech.

Terwijl de familie binnen nog koffie en thee dronk, gingen wij met de getuigen en Joop naar buiten voor een fotoshoot. Ik lag steeds vreselijk in een deuk en we moesten ons best doen om ook nog een beetje serieze foto's te maken. Je weet wel, van die foto's die in een lijstje op de schoorsteenmantel kunnen.

In ons eerste plan was het feestje daarmee afgelopen. Een ceremonie plus een lunch en dat was het, want we wilden het klein en betaalbaar houden. Maar hoe kan je als je zulke lieve vrienden hebt, die vreselijk leuke vrijgezellenfeestjes hebben gegeven en ons zoveel geluk gunnen, die lieve vrienden overslaan? Dat kan niet natuurlijk. Daarom hadden we besloten om dit kleine gezelschap nog uit te nodigen voor een stukje taart bij ons thuis. Vanaf zeven uur stond de huiskamer als snel goed vol en ook hier weer was er genoeg tijd om iedereen even te kunnen spreken. Het was een hele gezellige afsluiting van een mooie dag. Toen om tien uur de laatste gast vertrok, voelde ik hoe moe ik was. Als het twaalf uur was geweest, had ik het ook geloofd.

De volgende ochtend zijn we rustig op gestaan, met een heerlijk ontbijt. De koffer stond al klaar en na een kopje thee en koffie bij mijn ouders, reden we naar Brugge voor ons huwelijksreisje. Een geweldig cadeau van mijn ouders. Dit werd al gauw het cadeau van al onze gasten, want de envelopjes zijn goed van pas gekomen in deze prachtige stad. Ik zou zo nog een heel verslag van Brugge kunnen schrijven, maar ik denk dat de foto's voor zich zullen spreken. We maakten onder andere een koetstocht en een rondvaart en bezochten twee cathedralen, een kunstmuseum, de bierbrouwerij en het chocolademuseum.



 

Foto's zijn genomen door: mijzelf, mijn vader en Joop (www.morningroad.nl)