Januari 2015 ging mijn zesde jaarcontract in. Dat kan toch helemaal niet? Jawel, want in 2013 heb ik drie maanden thuis gezeten, zodat ze me niet vast in dienst hoefden te nemen en me daarna weer een jaarcontract konden geven.
Eind 2011, het einde van mijn tweede jaarcontract zou ik wegbezuinigd worden. Nou ja wegbezuinigd, wanneer het om tijdelijke contracten gaat, roept een werkgever al gauw dat ze gelukkig niemand hoeven te ontslaan. Ik wist het toen al in mei en was er kapot van. Nooit eerder had ik zo'n fijne werkplek gehad, met zulke leuke collega's, fijne werksfeer, ruimte om vragen te stellen en ontzettend leuk werk om te doen. Daarvoor werkte ik in het onderwijs, maar maakte bewust de switch naar welzijnswerk (kinderwerk en opvoedondersteuning). Net twee weken voordat mijn contract eindigde, ik had al sollicitaties lopen, kreeg ik te horen dat ik toch kon blijven. Met gemengde gevoelens ging ik mijn derde contract aan.
Het was al vanaf het begin duidelijk dat ik na het derde contract drie maanden thuis zou zitten, dus ik was maar een klein beetje van slag. Natuurlijk vond ik het heel stom dat het zo moest gaan en wist ik ook niet zeker of ik nog wel terug wilde komen, maar uiteindelijk zakte dat gevoel weer en kwam ik met plezier terug bij mijn werkgever. De kinderen en ouders waar ik mee werk waren erg blij om mij weer te zien en het was heerlijk om weer terug te zijn.
'Niet lopen stressen!' dacht ik toen. 'We zien wel hoe het loopt. Ik kan nu weer drie jaar vooruit en wie weet zit er dan wel een vaste aanstelling in.' Helaas, mooi gezegd, maar de stress is toch weer terug. Want die vaste contracten, die liggen vanwege alle bezuinigingen niet voor het oprapen. En het heeft ook geen donder te maken met mijn presteren, alleen maar met geld.
'We zien wel,' zei ik weer. En even lukte het me om er ook echt niet druk om te maken. Totdat er een vacature voor mijn neus lag. Geheel onverwachts. Een leuke functie, niet zo leuk als wat ik nu doe, maar ja, dat zit er waarschijnlijk toch niet meer in in 2016. Ook niet in andere steden, want daar hebben ze net zo goed bezuinigingen. De vacature overviel me. Ik wilde er nog helemaal niet over nadenken. Ik solliciteerde maar werd afgewezen. Misschien voelde ze al wel dat mijn enthousiasme gematigd werd door mijn tegenzin om mijn oude baan op te geven.
Zo'n verdriet als ik er in 2011 om had, heb ik gelukkig niet meer, het geeft voornamelijk stress. Stiekem blijf ik hopen op dat vaste contract. Ondertussen probeer ik me er niet zo'n druk over te maken en na te denken over ander werk. Maar ja... als ik dit niet kan doen, wat dan wel?
Hoe heeft de recessie effect gehad op jouw baan? Heb jij ook zoveel onzekerheid?