zaterdag 29 november 2014

Foto's bewerken

Sinds ik mijn blog wat serieuzer aan wil pakken, ben ik mijn foto's gaan bewerken. Beetje meer of minder belichting, het mooiste deel van de foto uitsnijden en de kleuren naar voren halen.

Al spelend met het bewerkingsprogramma probeerde ik eens wat kleurenfilters uit. Hieronder een paar voorbeelden zonder en met filter. Wat vinden jullie? Mooi of niet?







woensdag 26 november 2014

Waarom Masterchef Australië de beste kookwedstrijd ooit is

Ik hou helemaal niet zo van kookprogramma's met een wedstrijd element, maar voor Masterchef Australië maak ik een uitzondering. Alle seizoenen heb ik gezien en ik keek uit naar september, de maand waarin NET5 normaal gesproken Masterchef Australië uitzendt. Een half seizoen te laat kwam ik erachter dat ze het programma naar RTL5 hadden verplaatst. Dus ben ik nu fanatiek alle afleveringen van seizoen 6 online aan het bekijken. Had ik al gezegd dat Masterchef Australië de beste kookwedstrijd ooit is?

Juryleden
De juryleden bij Masterchef Australië zijn geen dictators, drill sergeanten, of arrogante koks die alleen zichzelf de beste vinden. Matt, Gary en George zijn oprecht, begripvol, invoelend en opbouwend. Ze zijn meer mentor of coach dan strenge schoolmeester. Ze zien in elke kandidaat een uniek talent en doen hun best om dat eruit te laten komen. Als een kandidaat niet goed presteert, zijn ze eerlijk, maar nooit gemeen.

In een van de eerste afleveringen moet Amy haar gerecht aan de juryleden presenteren. Ze staat helemaal stijf van de zenuwen en de tranen springen in haar ogen. George reageert meteen. Hij wisselt met haar van plaats. Nu mag Amy een keer op de stoel van de jury zitten. 'Wij zijn ook maar gewoon mensen," verklaart George.

Kandidaten
Bijna alle kandidaten komen in de eerste plaats om iets te leren. Natuurlijk willen ze het programma winnen, maar alle ervaring en vaardigheden die ze tijdens het programma op doen zijn misschien nog wel belangrijker. De kandidaten worden gestimuleerd om elkaar aan te moedigen. Ze sluiten vriendschappen en leven met elkaar mee. Ze geven elkaar tips en leren van elkaar. Het hele seizoen wonen de kandidaten bij elkaar in één huis en mogen zij geen familie zien, waardoor er een hechte groep ontstaat. Deze kandidaten zijn oprecht verdrietig wanneer een andere kandidaat moet vertrekken.

Programma-makers
Als er al rivaliteit heerst, dan houden de programma makers dit zoveel mogelijk buiten beeld. Dit programma draait niet om sensatie of om de onderlinge verhoudingen in de groep, het gaat om prachtige gerechten en kandidaten die steeds beter worden. Emoties worden in beeld gebracht en je leeft met de kandidaten mee als ze het moeilijk hebben of tegen hun eigen verwachting in, toch een mooi gerecht neerzetten. Ik heb al best wat tranen moeten wegpinken tijdens het kijken naar Masterchef. Ik geloof niet dat er een andere kookwedstrijd bestaat die dat in de kijker naar boven kan brengen.

Kijkers
Behalve mee mogen leven met alle kandidaten, mag je als kijker ook mee koken. Een paar keer in het seizoen is er een masterclass en kan je (net als de kandidaten) op een kladblokje meeschrijven als de professionele koks hun recepten uitleggen. Sommige recepten zijn veel te moeilijk voor een amateurkok zoals ik, maar gelukkig houdt Matt ook niet van moeilijk en zitten er altijd wat recepten bij die goed zelf te maken zijn. Zoals deze super lekkere (ongezonde) pindakaaskoekjes!


Pindakaaskoekjes:

Ingrediënten:
1 kopje pindakaas (mmm met stukjes noot, nog lekkerder)
1 kopje suiker
1 ei
een snufje zout

Bereiding:
- Verwarm de oven voor op 190 graden.
- Mix alle ingrediënten met een mixer door elkaar.
- Rol balletjes van het deeg. Als je je handen even nat maakt, dan plakt het deeg niet aan je vingers.
- Leg de balletjes op een bakplaat en druk ze in met een vork.
- Bak de koekjes in ongeveer 9 minuten gaar.
- Laat ze nog even afkoelen voor je ze eet.

zaterdag 22 november 2014

Een nieuwe auto

Na de aanrijding werd mijn auto total loss verklaard. Niet zo gek, hij was al zo'n 19 jaar oud. Gelukkig is er met mij niets aan de hand. Behalve twee dagen spierpijn, (en heel veel spannende dromen) heb ik nergens last van gehad. En waarschijnlijk heb ik er nog meer geld aan over gehouden, dan wanneer ik hem zelf had proberen te verkopen. Een geluk bij een ongeluk.

Mijn vader ging fanatiek op zoek naar een nieuwe en zo stond het hele weekend na de aanrijding ineens vol van bezoekjes aan dealers en proefritjes. 
Uiteindelijk werd het een Mazda Demio. Een beetje een ouwe mensen wagen. Deze was ook van een ouder echtpaar geweest, maar daarom ook nog in bijzonder goede staat met belachelijk weinig kilometers op de teller. Er zat zelfs nog een bandje met zeemansliederen in de radio. Hij reed heerlijk en voldeed aan al mijn nieuwe wensen; 5 deurs, grotere laadruimte en deelbare achterbank. En met de bullbar op zijn neus, heeft hij toch nog het stoere uiterlijk wat ik zo leuk vind aan auto's. (Stiekem droom ik van een Land Rover, totaal niet praktisch natuurlijk.)

De garage waar ik mijn auto altijd in onderhoud heb, maakte mijn Nissan zo in orde dat ik er nog even mee kon rijden. Met de dag ging hij meer herrie maken. Bochten naar links gingen gepaard met een onheilspellend gebons en de uitlaat schommelde gevaarlijk heen en weer. Wat een opluchting toen ik hoorde dat ik mijn Mazda op mocht komen halen. 

Gisterenavond parkeerde ik mijn nieuw rode monstertje op het parkeerterrein achter het huis. Met de doos bonbons die ik van de dealer kreeg onder mijn arm, liep ik naar de poort en besefte ik ineens dat aan de andere kant van de parkeerplaats mijn Nissan stond. Ik heb gewoon twee auto's! Dat is echt een heel maf idee. 

Vandaag bracht ik de Nissan, waar ik zeven jaar lang met plezier in heb gereden, naar de garage. Hij mag nu na 19 jaar trouwe dienst uit elkaar gehaald worden. Maandag of dinsdag is de overschrijving helemaal rond, tot die tijd heb ik op papier nog steeds twee auto's. Zo vreemd.


Boem! En toen was het stil...

Boem! En toen was het even stil op mijn blog. Anderhalve week geleden werd ik aangereden, waardoor al mijn vrije tijd in eens vol liep met verzekeringszaken en zoeken naar een nieuwe auto.

Maandagochtend 09.18 uur. Net zoals vele anderen op deze grauwe grijze morgen, reed ik over de snelweg naar mijn werk. Plotseling werd er voor mij geremd. De file kwam uit het niets. Achteruitkijkspiegel, rem, waarschuwingslichten. Naast mij een vrachtwagen, voor mij een personenauto waar ik genoeg afstand op had weten te houden.

BOEM!!!

Met een enorme klap reed een grijze Opel achterop mijn trouwe Nissan Micra. Door de klap schoot mijn auto vooruit en hing ik in een strak gespannen gordel. Met piepende banden, waar de rook vanaf kwam, probeerde ik de vangrail te ontwijken en mijn auto op de juiste weghelft te houden. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel en ik kwam tot stilstand.

Auto's naast ons maakte plaats, zodat we naar de vluchtstrook konden rijden. Daar vulden we met trillende vingers het schadeformulier in.
"Wil je er echt de verzekering bij halen?" vroeg de man.
Ik keek naar mijn auto, een paar krassen en een minimale deuk, het viel allemaal reuze mee.
"Ja, dat wil ik zeker," zei ik.
Nog nooit eerder had ik zo'n formulier ingevuld en ik ging uit van de aanwijzingen van de man, die me had aangereden. Ik was nog net helder genoeg om hem erop te wijzen dat hij zijn kenteken nog in moest vullen, maar daar hield het bij op.

VROEM! Het leek wel een raceauto, wat een lawaai maakte mijn auto ineens. Er was wel degelijk meer mis dan een kras en een deuk. Gespannen reed ik mijn herriebak naar kantoor. Op de parkeerplaats bekeek ik mijn auto goed. Jeetje, mijn uitlaat was beschadigd en mijn kofferbak omhoog gekreukt. De bumper was na de botsing weer terug op zijn plaats gesprongen, maar er zat wel een kier tussen mijn auto en de bumper.
Mijn manager was heel begripvol en gaf me alle tijd om wat telefoontjes te plegen.
"Kijk even dat schadeformulier na," adviseerde hij "Als je zo geschrokken was, is er misschien misbruik van je gemaakt."
Door alle stress had ik over het hoofd gezien dat zijn telefoonnummer, huisnummer en handtekening ontbraken. Ik had het hele vak voor de handtekening sowieso niet gezien, waardoor het formulier ook mijn eigen handtekening miste.

"Een handtekening is wel belangrijk," vertelde een vriendelijke vrouw van mijn verzekering "Maar wij kunnen je niet zijn telefoonnummer geven. Misschien via de politie."

"Daar moet je echt even voor naar het bureau komen," antwoordde de politie.

Twijfelend beet ik op mijn lip, terwijl ik mijn best deed me op mijn werk te concentreren, wat natuurlijk voor geen meter lukte.
"Ga dat nou maar eerst in orde maken." raadde de secretaresse aan.
"Maak je geen zorgen, ik draai de activiteiten van vanmiddag wel," viel mijn stagiaire haar bij.

Renso had koekjes in huis gehaald en eigenlijk ook nog een bloemetje willen kopen om mij gerust te stellen, als ik niet zo plotseling al thuis zou zijn gekomen. Hij hielp mij met bellen en samen gingen we naar het politiebureau, maar we kwamen niet achter de ontbrekende gegevens.
"Stuur het maar gewoon in," zei de vrouw van de verzekering "De bewijslast ligt nu aan onze kant, maar ik denk dat het wel goed komt."

Het bleef me niet lekker zitten en na het avondeten besloten we dan toch op zoek te gaan naar de man van de aanrijding. In een leenautootje van mijn garage reden we naar de straat die op het schadeformulier stond. Het was echt een enorme straat met verschillende pleintjes en zijstraten met dezelfde straatnaam.
"Daar, dat is hem!" zei ik. Op de parkeerplaats van het vierde pleintje stond de grijze Opel met het juiste nummerbord en de deuk in zijn bumper.
Na een keer diep adem halen, belde ik aan. Een vrouw deed open.
"Het spijt me dat ik u 's avonds nog stoor, maar ik heb vanochtend een aanrijding gehad met de grijze Opel die op de parkeerplaats staat en we zijn toen iets heel belangrijks vergeten, namelijk de handtekening."
"Oh, kom maar snel binnen. Mijn man was ook zo geschrokken, we maken het meteen in orde."
Of het onder de druk van zijn vrouw was, de aanwezigheid van Renso, of dat hij echt net als ik door de schrik zijn handtekening vergeten was, zal ik nooit weten, maar ik kon gelukkig het formulier nu met handtekening en ontbrekende gegevens insturen.

Lees verder: Een Nieuwe Auto

donderdag 13 november 2014

Lekker lui

Zondag 9 november. Fay en ik lekker lui op de bank. Met een dekentje, een kopje thee en 125 blogberichten aan leesvoer op Bloglovin'.





dinsdag 11 november 2014

Je eigen fantasiewereld ontwerpen

Laatst bezocht ik weer een write-in. Een samenkomst met anderen die de droom koesteren ooit een echte schrijver te worden. Er werd weinig geschreven, maar wel veel besproken. Ik ging met goede moed en nieuwe ideeën naar huis.

Ontwerp je eigen fantasiewereld
Als je, zoals wij, een boek in het genre 'fantasy' wil schrijven, is het belangrijk om goed na te denken in welke omgeving je verhaal zich afspeelt. Ga je voor een hele nieuwe wereld? Ga je voor onze eigen bekende wereld, maar met een fantasie element? Of ga je voor een combinatie van beide? Het is belangrijk om van te voren te bedenken wat het 'decor' van je verhaal gaat worden. Je kan daarbij met volgende zaken rekening houden.

Hou het begrijpelijk
Het gevaar van een eigen wereld ontwerpen is dat je alles nieuw en bijzonder wilt maken. Dat je alle bomen en planten nieuwe kenmerken en namen gaat geven, allerlei nieuwe dieren bedenkt en het landschap overspoelt met vreemde natuurverschijnselen en bouwwerken. Je kan zelfs zo ver gaan om de seizoenen, jaartelling, tijdsbepalingen en het dag en nacht ritme helemaal om te gooien. Dit kan heel verwarrend zijn voor de lezer. De lezer moet dan zoveel nieuwe informatie verwerken en zich daar een beeld van vormen, dat dit ten koste kan gaan van het verhaal wat je wilt vertellen. Hou het daarom begrijpelijk en pas alleen zaken aan die een toegevoegde waarde hebben op je verhaal.

Landschap en omgeving
Maak een kaart van het gebied waarin je verhaal zich afspeelt. Het is soms wenselijk om ook de omliggende gebieden in kaart te brengen.  Breng de rivieren, bergen, bossen en steden in kaart. Bepaal het klimaat en de afstand tussen de bewoonde gebieden. Dit kan je een beter inzicht geven in de manier van leven van de bewoners van je land.

Tijdsgeest
De wereld komt pas echt goed tot leven als je een bepaalde tijdsgeest koppelt aan je verhaal. Je kan dit baseren op bestaande tijdsperiodes zoals de middeleeuwen of de renaissance. Het wordt op deze manier makkelijker om te bepalen welke technologische ontwikkelingen de bevolking van jouw wereld heeft doorgemaakt, hoe de huizen en kleding er ongeveer uit zullen zien en welke materialen ze hiervoor gebruiken.

Politiek en godsdienst
Iedere beschaving heeft een vorm van bestuur. Heeft jouw land een koning? Een president? Een raad? Of leven de mensen in kleine groepen met ieder hun eigen vorm van bestuur? Is er godsdienst? En welke invloed heeft dat geloof op het leven van je bevolking? Welke invloed heeft de politiek op de ontwikkelingen in je land of de normen en waarden van je bevolking? Als jouw hoofdpersoon niet veel te maken heeft met de politiek of de godsdienst, hou het dan simpel. Het heeft geen zin om een hele nieuwe bestuursvorm te bedenken als dit verder geen enkele invloed heeft op je verhaal.

Geschiedenis
Breng je wereld tot leven met een stukje geschiedenis. Een bevolking die net 10 jaar in oorlog heeft geleefd, zal zich anders gedragen dan een bevolking die altijd in vrede en rijkdom heeft geleefd. Gebieden in jouw wereld zullen zijn veranderd door de gebeurtenissen in de geschiedenis. Je wereld wordt dynamischer wanneer jouw hoofdpersoon een vervallen standbeeld van een oorlogsheld passeert, de ruïne van een oude stad bezoekt of er achter komt dat het 'Gebergte van Jonaval' zo heet, omdat de ontdekkingsreiziger Jonaval de eerste was die het gebergte overstak.

Pas wanneer je een goed ontwerp hebt van je wereld, krijgt je verhaal meer diepte.

zondag 9 november 2014

Herfst! Deel 2: November

Het is al weer november en eindelijk begint de temperatuur daar ook aan mee te de doen. Winterjassen en sjaals komen weer uit de kast. In het bos is het nog lang niet zo geel en bruin als andere jaren, maar wel prachtig om te zien.










woensdag 5 november 2014

Ik-hou-van-meuk tag

Deze tag heb ik van Laura's blog: Ooh La Lau. Een super leuke catlady met een prachtige blog.

meuk m/v      1. oude troep of rotzooi       Ik heb een zolder vol meuk.

Hoe vaak ga je naar de kringloop?
3 keer per jaar denk ik. Dat is niet erg veel, maar toch zijn er best wel wat spullen in ons huis tweede hands. Veel van deze spullen heb ik gekregen, maar sommige andere kocht ik op de rommelmarkt. Ik vind de rommelmarkt veel gezelliger dan de kringloopwinkel.

Wat is je favoriete kringloop?
Die heb ik dan ook niet echt. De enige kringloop die ik bezoek is de kringloop in onze woonplaats. Maar de koningsdagmarkt is wel mijn favoriete rommelmarkt. Ik ben ook wel eens naar een ruilparty geweest. Dat was echt super leuk! Ik kwam met zoveel mooie spulletjes thuis. Dat zou ik eigenlijk ook eens een keertje moeten gaan organiseren. Iemand interesse?

Wat is je grootste tweedehands aankoop
Dat is mijn auto. Ik zou mijn auto ook kunnen plaatsen onder mijn beste koop en de aankoop waar ik heel trots op ben. Maar als ik mijn groene kleine Nissan even buiten beschouwing laat, dan is de grootste tweedehands aankoop die we ooit deden, ons bankstel. Super design en de vrouw wilde er bijna niet op afdingen, maar uiteindelijk kreeg ik de banken toch voor een leuk prijsje mee. Bij ons zien ze er helemaal niet zo design uit, maar wel lekker vrolijk. Ik hou van warme kleuren.


Show hier je 'trots'
Deze leuke grote plant is eigenlijk helemaal geen aankoop, maar wel tweede hands. Hij stond op de lijst om bij het vuilnis gezet te worden tijdens een kantoorverhuizing op het werk van mijn zus. Ik vond de plant veel te mooi en was heel blij dat ik hem mocht 'redden'.


Wat was je beste koopje ooit?
Een set van 12 wijnglazen voor 25 cent voor de hele set. Dat is dus zo'n 2 cent per glas! Inmiddels zijn er 2 glazen gesneuveld maar het blijven fijne glazen, die nog vaak dienst doen tijdens een feestje.

Wat was je slechtste koopje ooit?
Eigenlijk kan ik niet echt goed bedenken wat dat zou moeten zijn. Er zullen vast wel aankopen zijn geweest die achteraf stuk waren of ik nooit gebruikt heb. Het enige wat echt in mij opkomt is een setje kleding dat niet bleek te passen en een naaimachine die steeds vast bleef lopen. 

Extra (gepikt van Team Confetti): Laat hier nog wat foto's zien van je tweede hands spulletjes.
Dit rode theekannetje kocht ik bij de kringloop. Het bed kocht ik op een rommelmarkt en was mijn allereerste grote aankoop. Ik had het bed nodig toen ik op kamers ging, nu staat hij op de logeerkamer. Op de foto zie je ook een leuke kast die ik van mijn zus overnam. Verder hangt mijn kledingkast zeker voor 1/3 vol met tweedehands kleding, mijn boekenkast vol met tweedehands boeken en staan er ook veel krijgertjes in ons huis, zoals de vaatwasser. Ooit begonnen we onze inrichting met een gekregen bank, wasmachine en bed. 



zondag 2 november 2014

Halloween in onze straat

Buiten hoor ik kinderen gillen.
"Ze zouden toch niet vandaag al..."
Ik haast me naar buiten en zie de kinderen van de overburen in heksen en crash dummie kostuums naar het buurthuis lopen.
"Is de halloweentocht vanavond al?" vraag ik de overbuurvrouw die in de deuropening haar kinderen uitzwaait.
"Ja, ze hebben een briefje op school gekregen," zegt ze en haalt er zelfs even het briefje voor me bij om het te laten zien.
"Oh dan moet ik opschieten, ik dacht dat ze vrijdag pas zouden komen," zeg ik en draai me al om voor ik de zin helemaal heb uitgesproken. "Renso, het is vanavond al!" roep ik nog voor ik goed en wel de drempel over ben.

Renso haast zich naar de supermarkt voor een voorraad snoep en ik kleed me vliegensvlug even om en plaats nog wat laatste decoraties in het huis. De eerste groep staat al aan de deur voordat mijn man terug is van de supermarkt.
"Kom zo meteen nog maar even terug," zeg ik verontschuldigend tegen de kinderen.

De snoep wordt in een grote schaal gegoten, die Renso afdekt met een oude theedoek met een grabbelgat erin. "Hebben we nog nepbloed?" roept Renso terwijl hij met twee treden tegelijk de trap op rent naar de zolder waar onze verkleedskleren en schminkkoffer ligt.
We hebben geen nepbloed meer, dus een flinke dosis ketchup moet volstaan.

Voor het derde jaar op rij, organiseren ze in onze wijk een halloweentocht. Het eerste jaar deden we ook mee en hadden we van te voren een briefje in de brievenbus gehad met de vraag of deelnemende bewoners een kaarsje bij de deur wilden zetten als teken dat de kinderen aan mochten bellen voor snoep. Deze keer hadden we dit briefje niet gehad. Ik had nog gebeld op maandag, maar de dame aan de telefoon had geen flauw idee waar ik het over had. Ik was er daarom maar vanuit gegaan dat de kinderen op vrijdagavond zouden komen, dan was het tenslotte Halloween. Toen ze plotseling op woensdag op de stoep stonden, was ik blij dat ik een gedeelte van de versiering al had aangebracht.



Renso ging op een stoel in de voortuin zitten met het sierzwaard uit onze woonkamer op zijn schoot. Ik wachtte de kinderen op met de schaal snoepgoed in de deuropening. Menig dapper jongetje wilde even het zwaard vast houden. En een van de oudere kinderen durfde na 4 pogingen eindelijk een high five te geven. En dat zonder het gebruik van schmink dit jaar!

"Is dat ketchup?" vroeg een klein meisje van een jaar of 6, wijzend op de ketchup rondom het grabbelgat.
"Nee, dat is bloed," antwoordde ik grijnzend en doopte mijn vinger in het kleverige goedje om daarna in mijn mond te stoppen.
"Ik kan het ruiken het is ketchup," zei het wijsneusje.
Haar vriendinnetje kwam erbij en keek argwanend naar het 'bloed' rondom het gat waar haar hand in zou moeten als ze iets van het lekkere snoepgoed wilde bemachtigen.
"Is dat bloed?" vroeg ze zachtjes.
"Ja," zei het wijsneusje met een grote grijns, waarna ze ook haar vinger door de ketchup haalde en in haar mond stak. Het vriendinnetje keek haar met grote ogen aan en ik glimlachte haar samenzwerend
toe.

Van de organisatie kregen we weer veel complimenten voor het versieren van ons huis. Ze konden zich nog precies herinneren hoe het er twee jaar geleden bij ons uit zag. Vergeleken de huizen die ik bij Amerikaanse bloggers zag, is ons huis er niets bij. Slechts een paar sillouetten tegen de ramen en een schedel op de vensterbank. We zijn samen met één ander huis de enige op de hele route van de kinderen dat versierd is en zijn de enige volwassenen in kostuum. Dat is voor de kinderen en de organisatie al heel wat. Ik hoop dat er volgend jaar wat meer mensen mee gaan doen, want dit is nou echt een feestje waar ik wel van kan genieten. En dan durf ik misschien ook wel een stapje verder te gaan met versieren.