Writersblock

Al een paar maanden heb ik er last van, writersblock. Ik heb natuurlijk veel andere dingen aan mijn hoofd gehad met de trouwdag in het vooruitzicht, maar dat is niet de hele reden. Het valt me erg tegen om te schrijven. Ik ben te kritisch, te perfectionistisch en twijfel constant aan de stijl en de woordkeus. Vandaag wilde ik weer hard aan de slag, maar de woorden blijven in mijn vingers steken. Om jullie toch een idee te geven van wat ik schrijf, hier een fragment uit een eerder hoofdstuk.

Roos zag gisteren een jongen in de tuin. Ze heeft kort met hem gesproken en kwam erachter dat hij in het bos woont. Vandaag gaat ze naar hem opzoek.

Je zou maar de hele tijd in het woud leven. Zou dat leuk zijn? Misschien sluit je wel vrienden met de vogels en de eekhoorns.

Roos glimlacht breed en gaat op de dikke boomwortel van een grote boom zitten, die dicht bij de oever staat. De ene helft van de boom staat in het woud, met zijn wortels onder de grond, de andere helft steekt uit over de lager gelegen oever en maakt met zijn wortels een tunneltje over de smalle strook van stenen. Roos buigt zich voorover en gluurt het tunneltje in.

Daar zou je best een huisje van kunnen maken, als het niet zo koud was op die stenen.
Ze komt weer overeind en kijkt naar de boomtoppen. De kale takken wiegen en kraken in de wind. Ze kan geen enkele vogel ontdekken. Met haar koude vingertoppen maakt ze twee knopen van haar jas open en steekt haar hand naar binnen, tastend naar haar schortzak. Glimlachend haalt ze een grote bruine koek tevoorschijn en knoopt met haar andere hand haar jas weer dicht. Tevreden knabbelend op haar koek, wiebelt ze haar benen heen en weer. Haar ogen bekijken in alle rust het woud.
Als je een hutje hebt, met een haard waarin je een vuur kan maken, dan is het vast best leuk om in het bos te leven. In de zomer kan je bessen plukken. En in de winter zit je in je warme hut, met een klein schoorsteentje waar dan de rook van je vuurtje uit omhoog kringelt.
Roos kijkt omhoog tussen de boomtoppen, opzoek naar rookpluimen. Wanneer ze die niet kan vinden richt ze haar blik weer op de oevers van de rivier. Dan ziet ze hem. Aan de overkant van de rivier, net tegen de bosrand. Ze propt de koek in haar mond en zet zich met beide handen af van de dikke boomwortel. Met een sprongetje landt ze op de gladde stenen. Ze schuift een beetje ongemakkelijk over de gladde ondergrond en glibbert bijna omver. Snel slikt ze haar koek door en lacht breed. Met twee handen tegelijk zwaait ze naar Wilg aan de overkant van de rivier.
"Hier ben ik!" roept ze geheel overbodig.
Wilg voelt de hoek van zijn mond omhoog krullen en steekt onwennig zijn hand omhoog.
"Ik was je aan het zoeken!" verklaart Roos.
Wilg knikt.
Ze kijkt naar links en rechts, zoekend naar een plek waar ze de rivier over kan steken.
"Ik dacht dat je aan deze kant zou wonen. Kan ik ergens oversteken?"
Wilg schudt zijn hoofd. "Misschien verderop."
Roos fronst. "Hoezo misschien? Weet je dat dan niet?"
Wilg schudt opnieuw zijn hoofd en loopt verder stroomopwaarts. Roos volgt op de andere oever. Ze duikt eerst door het tunneltje van boomwortels en loopt dan met hem mee.