Boem! En toen was het stil...

Boem! En toen was het even stil op mijn blog. Anderhalve week geleden werd ik aangereden, waardoor al mijn vrije tijd in eens vol liep met verzekeringszaken en zoeken naar een nieuwe auto.

Maandagochtend 09.18 uur. Net zoals vele anderen op deze grauwe grijze morgen, reed ik over de snelweg naar mijn werk. Plotseling werd er voor mij geremd. De file kwam uit het niets. Achteruitkijkspiegel, rem, waarschuwingslichten. Naast mij een vrachtwagen, voor mij een personenauto waar ik genoeg afstand op had weten te houden.

BOEM!!!

Met een enorme klap reed een grijze Opel achterop mijn trouwe Nissan Micra. Door de klap schoot mijn auto vooruit en hing ik in een strak gespannen gordel. Met piepende banden, waar de rook vanaf kwam, probeerde ik de vangrail te ontwijken en mijn auto op de juiste weghelft te houden. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel en ik kwam tot stilstand.

Auto's naast ons maakte plaats, zodat we naar de vluchtstrook konden rijden. Daar vulden we met trillende vingers het schadeformulier in.
"Wil je er echt de verzekering bij halen?" vroeg de man.
Ik keek naar mijn auto, een paar krassen en een minimale deuk, het viel allemaal reuze mee.
"Ja, dat wil ik zeker," zei ik.
Nog nooit eerder had ik zo'n formulier ingevuld en ik ging uit van de aanwijzingen van de man, die me had aangereden. Ik was nog net helder genoeg om hem erop te wijzen dat hij zijn kenteken nog in moest vullen, maar daar hield het bij op.

VROEM! Het leek wel een raceauto, wat een lawaai maakte mijn auto ineens. Er was wel degelijk meer mis dan een kras en een deuk. Gespannen reed ik mijn herriebak naar kantoor. Op de parkeerplaats bekeek ik mijn auto goed. Jeetje, mijn uitlaat was beschadigd en mijn kofferbak omhoog gekreukt. De bumper was na de botsing weer terug op zijn plaats gesprongen, maar er zat wel een kier tussen mijn auto en de bumper.
Mijn manager was heel begripvol en gaf me alle tijd om wat telefoontjes te plegen.
"Kijk even dat schadeformulier na," adviseerde hij "Als je zo geschrokken was, is er misschien misbruik van je gemaakt."
Door alle stress had ik over het hoofd gezien dat zijn telefoonnummer, huisnummer en handtekening ontbraken. Ik had het hele vak voor de handtekening sowieso niet gezien, waardoor het formulier ook mijn eigen handtekening miste.

"Een handtekening is wel belangrijk," vertelde een vriendelijke vrouw van mijn verzekering "Maar wij kunnen je niet zijn telefoonnummer geven. Misschien via de politie."

"Daar moet je echt even voor naar het bureau komen," antwoordde de politie.

Twijfelend beet ik op mijn lip, terwijl ik mijn best deed me op mijn werk te concentreren, wat natuurlijk voor geen meter lukte.
"Ga dat nou maar eerst in orde maken." raadde de secretaresse aan.
"Maak je geen zorgen, ik draai de activiteiten van vanmiddag wel," viel mijn stagiaire haar bij.

Renso had koekjes in huis gehaald en eigenlijk ook nog een bloemetje willen kopen om mij gerust te stellen, als ik niet zo plotseling al thuis zou zijn gekomen. Hij hielp mij met bellen en samen gingen we naar het politiebureau, maar we kwamen niet achter de ontbrekende gegevens.
"Stuur het maar gewoon in," zei de vrouw van de verzekering "De bewijslast ligt nu aan onze kant, maar ik denk dat het wel goed komt."

Het bleef me niet lekker zitten en na het avondeten besloten we dan toch op zoek te gaan naar de man van de aanrijding. In een leenautootje van mijn garage reden we naar de straat die op het schadeformulier stond. Het was echt een enorme straat met verschillende pleintjes en zijstraten met dezelfde straatnaam.
"Daar, dat is hem!" zei ik. Op de parkeerplaats van het vierde pleintje stond de grijze Opel met het juiste nummerbord en de deuk in zijn bumper.
Na een keer diep adem halen, belde ik aan. Een vrouw deed open.
"Het spijt me dat ik u 's avonds nog stoor, maar ik heb vanochtend een aanrijding gehad met de grijze Opel die op de parkeerplaats staat en we zijn toen iets heel belangrijks vergeten, namelijk de handtekening."
"Oh, kom maar snel binnen. Mijn man was ook zo geschrokken, we maken het meteen in orde."
Of het onder de druk van zijn vrouw was, de aanwezigheid van Renso, of dat hij echt net als ik door de schrik zijn handtekening vergeten was, zal ik nooit weten, maar ik kon gelukkig het formulier nu met handtekening en ontbrekende gegevens insturen.

Lees verder: Een Nieuwe Auto