2014 Géén onbeschreven blad

Na het lezen van het stukje op Inge's blog, vond ik dat het weer eens tijd werd voor een stukje op de mijne. Inge beschreef het nieuwe jaar als een leeg canvas met een heel scala aan mogelijkheden. Mijn canvas dat 2014 heet, is al gedeeltelijk ingekleurd. We gaan trouwen en in april word ik 30. Twee gebeurtenissen waar ik zowel heel blij van word als een beetje nerveus. Want ben ik eigenlijk wel volwassen genoeg voor deze twee mijlpalen? Een vraag die me al het hele jaar bezig houdt. De wedervraag die Renso hier op stelt is: "Wat houdt volwassen zijn dan eigenlijk in volgens jou?"
Een volwassene of dertiger is in mijn ogen een serieus, zelfbewust, doelgericht, verantwoordelijk, zelfstandig en evenwichtig persoon, die precies weet wat hij of zij wil met zijn of haar leven en daarin ook al de nodige stappen heeft gezet. Een volwassene maakt zich geen zorgen over futiliteiten, is niet bang voor de volgende stap in zijn leven en weet zich staande te houden in een lastige situatie.
Ik voldoe niet aan al de kriteria die ik hierboven stel. Misschien op sommige vlakken, maar zeker in op alle vlakken in mijn leven. Maar waar bazeer ik het eigenlijk op? Een getrouwde vrouw in de dertig was in de ogen van mijn jongere ik vaak een werkende moeder, die alles perfect voor elkaar had, leuk huisje, leuke man, leuke baan, leuke vrienden, leuke kinderen, tijd voor hobbies en het bakken van taarten. Met het grootste gemak volbracht ze haar taken zoals opvoeden, werken, huishouden en het onderhouden van vriendschappen, relaties en hobbies. Zorgen en frustraties gleden van haar af als boter van een glijbaan en ieder ongemak wuifde ze lachend van zich af. Creatief als ze was, wist ze van elke citroen wel limonade te maken (zoals het Amerikaanse spreekwoord zegt). Een beetje zoals ik mijn eigen moeder ook bezag.

Is het beeld wat ik heb van volwassen zijn wel realistisch? Als ik om mij heen kijk naar vrienden die mijn voorgegaan zijn in het huwelijk, ouderschap of de wereld van de dertiger, dan moet ik al snel concluderen dat mijn beeld helemaal niet zo realistisch is. Ik ben nota bene opvoedondersteunster en kom tijdens mijn werk genoeg mensen tegen die helemaal niet zo sterk en zelfverzekerd in het leven staan. Vrienden beseffen soms ineens dat de baan die ze gekozen hebben hen helemaal niet gelukkig maakt en besluiten weer te studeren. Vriendschappen en relaties zijn ook voor anderen niet altijd makkelijk bij te houden, ik ben niet de enige die vergeet een kaartje te sturen op verjaardagen. En ook relaties die al jaren stand houden (zoals die van ons), hebben af en toe een onderhoudsbeurt nodig. Ben ik de enige die huilt wanneer de dreiging van het verliezen van een baan hem of haar boven het hoofd hangt? Vast niet. En ik ben ook niet de enige die twijfelt of ze wel genoeg uit het leven heeft gehaald tot nu toe. Of zich afvraagt of ze nieuwe verantwoordelijkheden wel aan kan.
Maar misschien ben ik wel één van de weinige die nog huilt bij een disney film of bedenkt dat het bed een prachtige piratenboot is en haar partner wekt met de woorden: "Arrr matey!" Ben ik dan onvolwassen of juist gevoelig en creatief?

Ik weet het niet, maar ik heb er wel een oplossing voor. Het goede voornemen voor 2014 voor mij luidt dan ook:
- Ik ga mijzelf minder spiegelen aan onrealistische beelden en gewoon zijn wie ik ben!

Over mij

Follow my blog with Bloglovin
Welkom!

Mijn naam is Margriet en ik ben 30 jaar oud/jong. Samen met mijn man en onze kat woon ik in Brabant in een rijtjeshuis. Het huis staat in een volkswijk zonder veel groen, volgepakt met auto's en hutje mutje op alle andere huizen. Toch probeer ik van ons stekje mijn eigen paradijsje te maken. In mijn Vandaagboek beschrijf ik dingen die ik beleef of wat ik graag met jullie wil delen.

Voor mijn werk ben ik af en toe creatief, wanneer ik een activiteit voor mijn doelgroepen moet bedenken. Ik werk met opvoeders en kinderen. De meeste creatieve uitspattingen heb ik voornamelijk thuis. Al mijn DIY's en andere projecten beschrijf ik in mijn Creaboek.

Al een paar jaar probeer ik een boek te schrijven. Fantasy voor de leeftijd 11+. Het is niet makkelijk en ik loop vaak tegen dingen aan. Soms ligt het weken stil, dan heb ik weer ontzettend veel inspiratie en gaat het als vanzelf. Over het schrijfproces schrijf ik in mijn Boek.

Ondanks dat ik al een flinke tijd blog, begin ik er sinds kort pas echt plezier in te krijgen en wordt ik er beetje bij beetje handiger in. Als je nog tips of opmerkingen hebt dan hoor ik ze graag. Ook voor alle andere vragen kan je altijd een reactie achter laten.

Liefs Margriet

(Laatste bewerking: 21-12-2014)

Een plekje om te schrijven

De radio staat aan, Renso loopt op en neer met wasgoed en de kat springt op de tafel. Ondertussen probeer ik rustig aan mijn boek te werken. Dat werkt niet. Niet voor mij althans, daar was ik al snel achter. Ik richtte een bureautje in op de logeerkamer. Ik hing mijn moodboards erboven, zette fijne rustige muziek op en ging aan het schrijven. Soms, heel soms, lukt het me om te schrijven of te lezen met achtergrond geluiden en andere mensen (of katten) in de kamer. Vroeger was ik daar veel beter in. Ik kon ergens in een hoekje gaan zitten lezen en werd onmiddelijk in het verhaal gezogen. Er had buiten een fanfare kunnen staan en ik zou het niet merken.
Een paar weken geleden haalden we alle onze kleding uit het kleinste slaapkamertje in ons huis. Plotseling had dat kamertje geen functie meer. Er stond alleen nog een strijkplank en een wasmand. Renso stelde voor om dat kamertje voor mij in te richten. Al mijn knutselspulletjes en mijn naaimachine, maar ook mijn bureau en mijn moodboards mochten vanuit de logeerkamer er naartoe verhuizen. Nu ik de muren heb gewit en de plinten, kozijnen en deur heb geschilderd, is het echt mijn kamertje geworden. En een heerlijk plekje om te schrijven.

Onze kat op de foto

Mijn tuin in bloei

Twee maanden geleden plantte ik een aantal bloembollen. Eén voor één beginnen ze uit te komen. Elke dag is er iets nieuws te zien, als een kadootje van de natuur.

Super Sweet Strawberries

Hmm. Ik oogste mijn eerste eigen aardbeien van de week. Ze zijn ongelofelijk zoet, veel zoeter dan die van de winkel. Ik heb stro rondom de plantjes gelegd, zodat de aardbeien niet zullen gaan rotten als ze de grond raken. Jammer dat ik met vijf plantjes steeds maar een handjevol aardbeien kan oogsten. Mijn braamstruik staat in bloei op het moment, ik hoop dat de bramen net zo zoet worden als de aardbeien.

Baby kadootje

Geïnspireerd door het geboorte kaartje, maakte ik dit knuffeldoekje voor het pas geboren zoontje van een vriendin.