zaterdag 21 juni 2014

.... en ze leefden nog lang en gelukkig

Het einde schrijven voor een verhaal is niet gemakkelijk. Wanneer een einde teveel uit de lucht komt vallen, teveel wordt afgeraffeld, elementen mist of geen antwoord geeft op de belofte die het verhaal doet aan het begin, dan zal de lezer teleurgesteld of onbevredigd de laatste zin lezen.
Het verhaal wat ik voor de Paul Harland Prijs schrijf heeft zo'n einde. Het voelt afgeraffeld, te makkelijk en mist een aantal elementen. Mijn proeflezer vond het einde ook niet heel sterk, dus ik zal er aan moeten sleutelen. Dat is nog behoorlijk moeilijk en ik heb het nog niet zo vaak gedaan. De meeste verhalen hebben een begin en een midden en dan laat ik het liggen en begin ik iets nieuws. Ik heb gelukkig nog een paar dagen voor de deadline en ik krijg misschien nog reactie van een andere proeflezer. Twee verhalen schrijven voor de wedstrijd gaat me niet meer lukken, maar misschien dat het tweede verhaal wel af is voor Fantastels, een wedstrijd in de herfst.


2 opmerkingen:

  1. Soms schiet er opeens een perfect einde voor je verhaal in je hoofd. Ik vind het altijd mooi als begin en eind in elkaar vloeien.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja dat vind ik ook mooi. Soms heb ik het einde al, voordat ik het midden geschreven heb. Dat is ook wel goed, want dan weet ik precies waar ik heen wil. Maar meestal heb ik alleen een ruwe opzet, maar nog niet echt een goed uitgewerkt einde en blijf ik ergens in het midden van het verhaal steken.

      Verwijderen