De Grote Dag

"Als ik mezelf nou maar goed bezig hou, dan merk ik misschien niet zoveel van de zenuwen."

Dus besteedde ik de dagen vooraf aan de trouwdag aan poetsen en laatste voorbereidingen. Het weekend ervoor maakte ik met Renso een lijstje, zodat ik wat meer overzicht en rust had én zodat Renso ook wat dingen voor zijn rekening kon nemen. We zorgden ervoor dat de boodschappen op tijd gedaan waren en de slingers al dagen van te voren opgehangen waren. Daardoor kwamen we gelijk in de feeststemming. Op maandag en dinsdag ging ik gewoon naar mijn werk, waar ik me nauwelijks kon concentreren, maar wat toch wel voor een beetje afleiding zorgde. Binnen de kortste keren was het woensdag en propte ik de hele dag vol met bezigheden. Het bakken van een bruidstaart, het maken van een trouwboeket en nog snel hier en daar een doekje overheen. Ondanks dat ik de bruidstaart al eens uitgeprobeerd had, ging het toch niet helemaal naar wens. De eerste taart kwam niet ver genoeg omhoog om als volledige laag te kunnen dienen. Ik bakte een tweede taart die samen met de eerste taart de onderste laag zou gaan vormen. Tijd om nog een of misschien wel twee taarten te bakken had ik niet, maar het was niet genoeg voor een bruidstaart. Dus dan maar bij de supermarkt twee kant en klare cakebodems kopen en daar de tweede laag van maken. Dat ging best goed. En het resultaat was helemaal naar wens. Ik vond het heel knap van mijzelf dat ik niet teveel stress kreeg van deze hobbel in de weg, omdat ik mijzelf voorgenomen had, dat als de taart zou mislukken, we altijd op de dag zelf één van de gasten een kant en klare taart konden laten kopen. Het bruidsboeket maken ging al helemaal soepel en in één keer goed.
 

 

Tegen zessen kwam ik bij het huis van mijn ouders, wat mijn moeder prachtig had versierd. Niet veel later kwamen mijn zussen binnen en hadden we het gezin compleet. Als vanouds met zijn allen aan tafel, met door mij gekozen pilaf op het bord. Echt een gerechtje van thuis. De rest van de avond hebben we heerlijk zitten tutten, met maskertjes en nagellak. En toen was ik moe. Niet heel gek natuurlijk. Ik lag als eerste in bed en stuurde Renso een smsje voor het slapen gaan. "Welterusten schat, ik ga nog even naar het busstation om Emily op te halen," stuurde hij terug. Zo laat nog! Ik was blij dat ik al in mijn bed lag. Emily was uit haar werk in Engeland meteen op het vliegtuig naar Nederland gestapt, en wist uiteindelijk rond elf uur Uden te bereiken.

Om half zeven ging de wekker. Ik had nog het beste geslapen van ons drieën, wat nog steeds niet al te best was, maar mijn zussen hadden bijna niet geslapen. Snel aankleden en ontbijten, want om half 8 stond Marijke op de stoep voor mijn haren en mijn make-up.
 

 

Hoewel ik aan het ontbijt helemaal 'zen' was (ik kon nu toch niets meer veranderen, dus kon ik het maar beter over me heen laten komen), sloegen tegen een uur of negen de zenuwen extra hard toe. Wat als er toch dingen fout gaan, wat als Renso mijn haar niet mooi vindt, wat als, wat als, wat als? Gelukkig had ik een koelbloedige Marijke naast me, die mij een beetje kalmeerde, waardoor de stress veranderde in een zenuwachtig enthousiasme. Ruim op tijd arriveerde Renso in een prachtige trouwauto. Een kadootje van onze lieve vrienden. Iedereen ging naar beneden om hem te begroeten en ik moest boven wachten tot ik de trap af mocht komen. Natuurlijk namen ze alle tijd om elkaar te begroeten en bij te kletsen, zodat ik bijna het idee kreeg dat ze me vergeten waren. Zenuwachtig hupste ik van het ene been op het andere en wapperde mijn ogen droog, die van de spanning al weer begonnen te tranen. "Mag ik naar beneden komen?" riep ik een paar keer. En eindelijk, ik mocht. Onder aan de trap stond mijn knappe verloofde in mooie blauwe kleren, die mij natuurlijk prachtig vond.

De ceremonie was heel bijzonder. Het voelde heel speciaal om voor een select groepje van familie en vrienden elkaar het ja-woord te mogen geven. Renso en ik hadden ervoor gekozen om zelf een woordje voor elkaar te doen, wat de ceremonie extra persoonlijk maakte. Ik was nog maar net begonnen met mijn stukje, of ik hield het al niet meer droog en met mij een aantal van mijn vriendinnen en mijn ouders. Een lach en een traan later mochten we elkaar de ringen geven en op commando elkaar zoenen. En toen waren we ineens man en vrouw!

 

Het klaarde een beetje op, al bleef het wel bewolkt, maar de temperatuur was erg aangenaam. We zijn heerlijk gaan lunchen met familie en getuigen in het koetshuis van Kasteel Aldendriel. Er was heel veel lekkers, maar ik had niet zo veel honger. De kleine setting zorgde ervoor dat we de tijd hadden om met iedereen een praatje te maken. Mijn vader gaf een inspirerende speech, mijn moeder had een prachtig woordje gedaan tijdens de ceremonie en ook Emily gaf als getuige van Renso, trillend op haar benen ook een hele lieve speech.

Terwijl de familie binnen nog koffie en thee dronk, gingen wij met de getuigen en Joop naar buiten voor een fotoshoot. Ik lag steeds vreselijk in een deuk en we moesten ons best doen om ook nog een beetje serieze foto's te maken. Je weet wel, van die foto's die in een lijstje op de schoorsteenmantel kunnen.

In ons eerste plan was het feestje daarmee afgelopen. Een ceremonie plus een lunch en dat was het, want we wilden het klein en betaalbaar houden. Maar hoe kan je als je zulke lieve vrienden hebt, die vreselijk leuke vrijgezellenfeestjes hebben gegeven en ons zoveel geluk gunnen, die lieve vrienden overslaan? Dat kan niet natuurlijk. Daarom hadden we besloten om dit kleine gezelschap nog uit te nodigen voor een stukje taart bij ons thuis. Vanaf zeven uur stond de huiskamer als snel goed vol en ook hier weer was er genoeg tijd om iedereen even te kunnen spreken. Het was een hele gezellige afsluiting van een mooie dag. Toen om tien uur de laatste gast vertrok, voelde ik hoe moe ik was. Als het twaalf uur was geweest, had ik het ook geloofd.

De volgende ochtend zijn we rustig op gestaan, met een heerlijk ontbijt. De koffer stond al klaar en na een kopje thee en koffie bij mijn ouders, reden we naar Brugge voor ons huwelijksreisje. Een geweldig cadeau van mijn ouders. Dit werd al gauw het cadeau van al onze gasten, want de envelopjes zijn goed van pas gekomen in deze prachtige stad. Ik zou zo nog een heel verslag van Brugge kunnen schrijven, maar ik denk dat de foto's voor zich zullen spreken. We maakten onder andere een koetstocht en een rondvaart en bezochten twee cathedralen, een kunstmuseum, de bierbrouwerij en het chocolademuseum.



 

Foto's zijn genomen door: mijzelf, mijn vader en Joop (www.morningroad.nl)

Vrijgezellenfeestje

Zaterdag 14.10, nog net genoeg tijd om even te douchen en me om te kleden en daarna mijn moeder op te gaan halen voor repetitie. Ik klap mijn laptop dicht en in mijn ooghoek zie ik een vrolijk gekleurde stoet vrouwen langs lopen. Ze draaien af bij onze tuin en lopen naar onze voordeur. Mijn vrijgezellenfeestje? Vandaag?
Helemaal perplex doe ik de deur open en zie daar mijn vriendinnen en zussen breed naar mij lachen. Nog helemaal ondersteboven, wauwel ik iets over Inge's weblog en stel ik me vreslijk aan. Ik weet gewoon echt even niet hoe ik me moet gedragen. Renso raadt me aan om ze binnen te laten, want ik sta nog steeds op de drempel van de voordeur naar al mijn lieve vriendinnen te kijken. Snel laat ik ze naar binnen. Renso zorgt voor stoelen en ik vlieg naar boven om me nog even op te frissen. Ze hadden me goed te pakken. Ik had maar heel even gedacht dat het vrijgezellenfeestje misschien die zaterdag zou zijn, maar mijn moeder en Nokey hadden het allemaal zo goed meegespeeld, dat ik er al snel volledig vanuit ging dat we die dag zouden repeteren.

Alsof het allemaal een droom was, stond ik even later in het cursuslokaal van Flowers2Flow. Ik moest mijzelf meerdere malen eraan herinneren dat ik daar echt stond en de wolkjes voor mijn ogen wegknipperen. Inge was op het leuke idee gekomen om bloemenkransen te gaan maken. Dat had niemand van ons ooit gedaan. Het resultaat was heel kleurrijk en iedereen had een hele eigen creatie.

.

.

.

.

Na het bloemschikken reden we naar Humphrey's voor een heerlijk diner. We hielden natuurlijk allemaal de hele avond onze krans op, waardoor er veel hoofden naar ons omdraaiden. We bleven tot bijna 21.30 aan tafel, want het was heel erg gezellig. En lekker.

.

.

Een aantal vriendinnen gingen na het eten naar huis, maar Emily, Inge, mijn zussen en ik gingen nog even door. Naar de kroeg. Ook daar vielen we enorm op met onze bloementooien, er werd flink aan gesnuffeld. Met z'n vijven hebben we vollop staan dansen en hard mee staan bleren op de muziek. Een groepje mannen bood mij een shotje aan en één van hen wilde Emily's krans wel eens passen. Toen het te druk werd, vertrokken we naar de volgende kroeg. Daar waren de mannen minder gezellig en hadden we al gauw twee dronkenlappen aan onze tafel. Emily wist het wel voor elkaar te krijgen dat de DJ een verzoekje draaide. Ze had stiekem al eerder op de avond gevraagd of Renso en ik een nummer hadden samen. Dus riep de DJ: "Deze is voor Margriet, die vanavond haar vrijgezellenfeestje viert." En toen wist de hele kroeg wie ik was. Alice Cooper met Poison klonk door de boxen en één van de dronkenlappen deed spontaan een playbackshow, daar zaten we echt op te wachten. Haastig vertrokken we naar de volgende kroeg, maar nergens was het zo gezellig als in de eerste. Daar was het helaas zo druk geworden dat we toch maar besloten naar huis te gaan.

Het was een heerlijke middag, avond en nacht. Dank jullie wel allemaal!

.

Puntpaprika lasagna tot in de puntjes

Alweer een paar weken geleden was het kerst. Het diner was deze keer bij ons thuis en ondanks dat ik alle recepten al eens had uitgeprobeerd, was ik er toch zenuwachtig over. Ik had besloten om geen traditioneel kerstdiner te koken, maar een lange tafel vol Italiaanse gerechtjes. Mijn zwager Jos zorgde voor heerlijke tapenades, kazen en brood als voorgerecht en mijn moeder maakte een heel scala aan lekkere Italiaanse toetjes. Zelf verzorgde ik:
- Kiprolletjes met pesto in Italianse ham.
- Courgette salade met zwarte olijven, cherrytomaten en een yoghurtdressing
- Gnocchi met spek en paddenstoelen.
- Tagiatelle met grote garnalen in knoflook-roomsaus met verse peterselie
- Pizzabrood met zongedroogde tomaten en zwarte olijven
en de klapper:
- Puntpaprika-lasagne

Ik maakte alle pasta's zelf met de pastamaker die ik van mijn zus en zwager had gekregen en bijna alle gerechten waren naar mijn tevredenheid gelukt. Mijn neefje vroeg meteen aan zijn moeder of ze ook een keer de garnalen in knoflook-roomsaus zou maken. De meeste complimenten kreeg ik over de lasange. Het afgelopen half jaar heb ik het meerdere malen gemaakt en het recept bijgesteld en verbeterd tot het onderstaande recept:

Puntgave Puntparika-lasagne
Ingrediënten:
- 200 gram meel
- 2 eieren
- 250 gram rundergehakt
- 1 ui
- 2 teentjes knoflook
- 4 vleestomaten
- Oregano
- Peper
- zout
- olijfolie
- 2 puntpaprika's
- 1 courgette
- 50 gram roomboter of margarine
- 50 gram bloem
- 300 tot 500 ml melk
- 100 gram geraspte oude kaas of parmazaanse kaas

Voorbereidingstijd 1,5 uur.
Oventijd: 45 minuten.

Het deeg:
Ook zonder pastamaker is het deeg voor lasagne best zelf te maken. Mocht dat toch teveel werk zijn, kan je ook natuurlijk kant en klare lasangebladen gebruiken. Voor de doe het zelver: doe 200 gram meel in een grote schaal. Maak een kuiltje in het midden en breek daar twee eieren in. Roer met een vork de eieren door het meel. Bestrooi de werkbank met wat meel. Let je deeg op de werkbank en kneed het met de handen tot een soepel geheel. Als het deeg teveel plakt, voeg je een beetje extra meel toe, is het deeg te los voeg dan een klein beetje water toe. Rol het deeg uit met een deegroller of met gebruik van een pastamaker tot een dunne lap niet meer dan 2 mm dik. Snijd de lap in 6 plakken van ongeveer 15 bij 7,5 centimeter. Laat de lasagne bladen 1 uur op een schone theedoek rusten.

De groentelaag:
Verwarm de oven voor op 200 graden. Leg de puntpaprika's in hun geheel op het rooster. Rooster de paprika's 15 tot 25 minuten tot ze donkere plekken krijgen of het schilletje los begint te laten. Snijd ondertussen de courgette in plakjes. Bak de plakjes in olijfolie in een grillpan of koekenpan. Laat de courgetteplakjes daarna rusten op keukenpapier zodat overtollig vocht en olie door het papier worden opgenomen. Bestrooi ze met wat zout om het vocht nog extra te onttrekken.
Haal de puntpaprika's uit de oven en doe ze in een plastic zak die je dichtknoopt. Op deze manier laat de schil beter los.

De tomatensaus:
Snijd het harde stukje uit de tomaat, maar laat de tomaat verder heel. Zo krijg je 4 tomaten met allemaal een klein gaatje in de bovenkant. Zet een pannetje water op het fornuis en leg daar de tomaten in. De tomaten moeten volledig onder water staan. Breng dat aan de kook.

Terug naar de groentenlaag:
Je puntpaprika's zijn nu klaar om te ontvellen. Snijd ze over de lengte open. De zaadlijst en het steeltje laten nu heel gemakkelijk los. Verwijder de zaadlijst en het steeltje en eventueel losse zaadjes. Trek met de punt van een schilmesje de velletjes van de puntpaprika. Je hoeft de paprika verder niet meer te snijden.

Het gehaktmengsel:
Snijd de ui in stukjes. Fruit de ui in een koekenpan met wat olijfolie. Voeg het gehakt toe. Snijd de knoflook in kleine stukjes of gebruik een knoflook pers. Voeg de knoflook toe aan het gehaktmengsel. Bak het bruin en draai daarna het vuur laag.

Terug naar de tomatensaus:
Als het water kookt en de velletjes van de tomaten beginnen te scheuren, zijn ze klaar om te ontvellen. Giet de tomaten af en laat ze schrikken onder de koude kraan of in een ijsbadje. Op die manier laat het velletje het makkelijkste los. Trek met een schilmesje de velletjes van de tomaten. Snijd de tomaten in blokjes, of pureer ze even in de blender. Voeg de blokjes of de tomatenpuree toe aan het gehaktmengsel. Zet het vuur weer hoger en verwarm de tomatensaus even met het gehakt mee. Breng het mengsel op smaak met oregano, peper en zout.

De lasagne opbouwen:
Bouw de lasagne op in een ovenschaal. Begin met de helft van het tomaat en gehaktmengsel. Leg daar drie lasagnebladen overheen. Bedek dat met de courgetteschijfjes. Leg daar de puntpaprika's overheen. Daar gaan vervolgens weer drie lasagnebladen bovenop en sluit af met de rest van het tomaten gehaktmengsel. Het enige wat nog ontbreekt is de belchamelsaus.

De belchamelsaus:
Verwarm in een pannetje 50 gram boter. Voeg in kleine schepjes de bloem toe en zorg er al roerende voor dat dit zonder klontjes mengt. Schenk beetje bij beetje de melk erbij. Blijf continue roeren. Het moet een gladde dikke saus worden. De hoeveelheid van de melk hangt af van de gewenste dikte voor je saus. Laat het zachtjes koken.
Verspreid de belchamelsaus over de lasagne. Besprenkel de bovenkant tenslotte met de geraspte kaas.

En dan de oven in. 40 tot 50 minuten op 200 graden.
Als je de lasange nog even laat afkoelen voor je hem opdient, wordt hij steviger.

Buon appetito!

2014 Géén onbeschreven blad

Na het lezen van het stukje op Inge's blog, vond ik dat het weer eens tijd werd voor een stukje op de mijne. Inge beschreef het nieuwe jaar als een leeg canvas met een heel scala aan mogelijkheden. Mijn canvas dat 2014 heet, is al gedeeltelijk ingekleurd. We gaan trouwen en in april word ik 30. Twee gebeurtenissen waar ik zowel heel blij van word als een beetje nerveus. Want ben ik eigenlijk wel volwassen genoeg voor deze twee mijlpalen? Een vraag die me al het hele jaar bezig houdt. De wedervraag die Renso hier op stelt is: "Wat houdt volwassen zijn dan eigenlijk in volgens jou?"
Een volwassene of dertiger is in mijn ogen een serieus, zelfbewust, doelgericht, verantwoordelijk, zelfstandig en evenwichtig persoon, die precies weet wat hij of zij wil met zijn of haar leven en daarin ook al de nodige stappen heeft gezet. Een volwassene maakt zich geen zorgen over futiliteiten, is niet bang voor de volgende stap in zijn leven en weet zich staande te houden in een lastige situatie.
Ik voldoe niet aan al de kriteria die ik hierboven stel. Misschien op sommige vlakken, maar zeker in op alle vlakken in mijn leven. Maar waar bazeer ik het eigenlijk op? Een getrouwde vrouw in de dertig was in de ogen van mijn jongere ik vaak een werkende moeder, die alles perfect voor elkaar had, leuk huisje, leuke man, leuke baan, leuke vrienden, leuke kinderen, tijd voor hobbies en het bakken van taarten. Met het grootste gemak volbracht ze haar taken zoals opvoeden, werken, huishouden en het onderhouden van vriendschappen, relaties en hobbies. Zorgen en frustraties gleden van haar af als boter van een glijbaan en ieder ongemak wuifde ze lachend van zich af. Creatief als ze was, wist ze van elke citroen wel limonade te maken (zoals het Amerikaanse spreekwoord zegt). Een beetje zoals ik mijn eigen moeder ook bezag.

Is het beeld wat ik heb van volwassen zijn wel realistisch? Als ik om mij heen kijk naar vrienden die mijn voorgegaan zijn in het huwelijk, ouderschap of de wereld van de dertiger, dan moet ik al snel concluderen dat mijn beeld helemaal niet zo realistisch is. Ik ben nota bene opvoedondersteunster en kom tijdens mijn werk genoeg mensen tegen die helemaal niet zo sterk en zelfverzekerd in het leven staan. Vrienden beseffen soms ineens dat de baan die ze gekozen hebben hen helemaal niet gelukkig maakt en besluiten weer te studeren. Vriendschappen en relaties zijn ook voor anderen niet altijd makkelijk bij te houden, ik ben niet de enige die vergeet een kaartje te sturen op verjaardagen. En ook relaties die al jaren stand houden (zoals die van ons), hebben af en toe een onderhoudsbeurt nodig. Ben ik de enige die huilt wanneer de dreiging van het verliezen van een baan hem of haar boven het hoofd hangt? Vast niet. En ik ben ook niet de enige die twijfelt of ze wel genoeg uit het leven heeft gehaald tot nu toe. Of zich afvraagt of ze nieuwe verantwoordelijkheden wel aan kan.
Maar misschien ben ik wel één van de weinige die nog huilt bij een disney film of bedenkt dat het bed een prachtige piratenboot is en haar partner wekt met de woorden: "Arrr matey!" Ben ik dan onvolwassen of juist gevoelig en creatief?

Ik weet het niet, maar ik heb er wel een oplossing voor. Het goede voornemen voor 2014 voor mij luidt dan ook:
- Ik ga mijzelf minder spiegelen aan onrealistische beelden en gewoon zijn wie ik ben!

Over mij

Follow my blog with Bloglovin
Welkom!

Mijn naam is Margriet en ik ben 30 jaar oud/jong. Samen met mijn man en onze kat woon ik in Brabant in een rijtjeshuis. Het huis staat in een volkswijk zonder veel groen, volgepakt met auto's en hutje mutje op alle andere huizen. Toch probeer ik van ons stekje mijn eigen paradijsje te maken. In mijn Vandaagboek beschrijf ik dingen die ik beleef of wat ik graag met jullie wil delen.

Voor mijn werk ben ik af en toe creatief, wanneer ik een activiteit voor mijn doelgroepen moet bedenken. Ik werk met opvoeders en kinderen. De meeste creatieve uitspattingen heb ik voornamelijk thuis. Al mijn DIY's en andere projecten beschrijf ik in mijn Creaboek.

Al een paar jaar probeer ik een boek te schrijven. Fantasy voor de leeftijd 11+. Het is niet makkelijk en ik loop vaak tegen dingen aan. Soms ligt het weken stil, dan heb ik weer ontzettend veel inspiratie en gaat het als vanzelf. Over het schrijfproces schrijf ik in mijn Boek.

Ondanks dat ik al een flinke tijd blog, begin ik er sinds kort pas echt plezier in te krijgen en wordt ik er beetje bij beetje handiger in. Als je nog tips of opmerkingen hebt dan hoor ik ze graag. Ook voor alle andere vragen kan je altijd een reactie achter laten.

Liefs Margriet

(Laatste bewerking: 21-12-2014)

Een plekje om te schrijven

De radio staat aan, Renso loopt op en neer met wasgoed en de kat springt op de tafel. Ondertussen probeer ik rustig aan mijn boek te werken. Dat werkt niet. Niet voor mij althans, daar was ik al snel achter. Ik richtte een bureautje in op de logeerkamer. Ik hing mijn moodboards erboven, zette fijne rustige muziek op en ging aan het schrijven. Soms, heel soms, lukt het me om te schrijven of te lezen met achtergrond geluiden en andere mensen (of katten) in de kamer. Vroeger was ik daar veel beter in. Ik kon ergens in een hoekje gaan zitten lezen en werd onmiddelijk in het verhaal gezogen. Er had buiten een fanfare kunnen staan en ik zou het niet merken.
Een paar weken geleden haalden we alle onze kleding uit het kleinste slaapkamertje in ons huis. Plotseling had dat kamertje geen functie meer. Er stond alleen nog een strijkplank en een wasmand. Renso stelde voor om dat kamertje voor mij in te richten. Al mijn knutselspulletjes en mijn naaimachine, maar ook mijn bureau en mijn moodboards mochten vanuit de logeerkamer er naartoe verhuizen. Nu ik de muren heb gewit en de plinten, kozijnen en deur heb geschilderd, is het echt mijn kamertje geworden. En een heerlijk plekje om te schrijven.

Onze kat op de foto