woensdag 22 april 2015

Zesde jaar onzekerheid

Januari 2015 ging mijn zesde jaarcontract in. Dat kan toch helemaal niet? Jawel, want in 2013 heb ik drie maanden thuis gezeten, zodat ze me niet vast in dienst hoefden te nemen en me daarna weer een jaarcontract konden geven.

Eind 2011, het einde van mijn tweede jaarcontract zou ik wegbezuinigd worden. Nou ja wegbezuinigd, wanneer het om tijdelijke contracten gaat, roept een werkgever al gauw dat ze gelukkig niemand hoeven te ontslaan. Ik wist het toen al in mei en was er kapot van. Nooit eerder had ik zo'n fijne werkplek gehad, met zulke leuke collega's, fijne werksfeer, ruimte om vragen te stellen en ontzettend leuk werk om te doen. Daarvoor werkte ik in het onderwijs, maar maakte bewust de switch naar welzijnswerk (kinderwerk en opvoedondersteuning). Net twee weken voordat mijn contract eindigde, ik had al sollicitaties lopen, kreeg ik te horen dat ik toch kon blijven. Met gemengde gevoelens ging ik mijn derde contract aan.


Het was al vanaf het begin duidelijk dat ik na het derde contract drie maanden thuis zou zitten, dus ik was maar een klein beetje van slag. Natuurlijk vond ik het heel stom dat het zo moest gaan en wist ik ook niet zeker of ik nog wel terug wilde komen, maar uiteindelijk zakte dat gevoel weer en kwam ik met plezier terug bij mijn werkgever. De kinderen en ouders waar ik mee werk waren erg blij om mij weer te zien en het was heerlijk om weer terug te zijn.

'Niet lopen stressen!' dacht ik toen. 'We zien wel hoe het loopt. Ik kan nu weer drie jaar vooruit en wie weet zit er dan wel een vaste aanstelling in.' Helaas, mooi gezegd, maar de stress is toch weer terug. Want die vaste contracten, die liggen vanwege alle bezuinigingen niet voor het oprapen. En het heeft ook geen donder te maken met mijn presteren, alleen maar met geld.


'We zien wel,' zei ik weer. En even lukte het me om er ook echt niet druk om te maken. Totdat er een vacature voor mijn neus lag. Geheel onverwachts. Een leuke functie, niet zo leuk als wat ik nu doe, maar ja, dat zit er waarschijnlijk toch niet meer in in 2016. Ook niet in andere steden, want daar hebben ze net zo goed bezuinigingen. De vacature overviel me. Ik wilde er nog helemaal niet over nadenken. Ik solliciteerde maar werd afgewezen. Misschien voelde ze al wel dat mijn enthousiasme gematigd werd door mijn tegenzin om mijn oude baan op te geven.

Zo'n verdriet als ik er in 2011 om had, heb ik gelukkig niet meer, het geeft voornamelijk stress. Stiekem blijf ik hopen op dat vaste contract. Ondertussen probeer ik me er niet zo'n druk over te maken en na te denken over ander werk. Maar ja... als ik dit niet kan doen, wat dan wel?

Hoe heeft de recessie effect gehad op jouw baan? Heb jij ook zoveel onzekerheid?

6 opmerkingen:

  1. Houd er ook rekening mee dat ze de flexwet gaan aanpassen en je dan niet drie, maar zes maanden op de bank moet zitten. Waarschijnlijk krijg je dan wel een oprot...euh....overbruggingspremie mee naar huis.
    Jammer dat dat soort wetgeving, die bedoeld is om de werkgever te beschermen, alleen maar averechts werkt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat klopt. En daarom is de kans nu nog kleiner dat ik na 6 maanden terug zou kunnen komen, want 3 maanden valt nog te overbruggen voor de werkgever, 6 maanden niet, dan kunnen ze beter meteen weer iemand voor 1 jaar aannemen.

      Verwijderen
  2. Heel jammer dat je bent afgewezen op je sollicitatie en ik hoop heel erg met je mee dat ze je toch zo graag willen houden dat ze je een vast contract geven of een half jaar helpen overbruggen met garantie dat je op de zelfde functie terug kan komen.

    Ik vind je instelling wel een beetje verkeerd. Je zegt:'als ik dit niet kan, wat kan ik dan wel?'
    Het punt is: je kan dit wel! En dat moet je niet vergeten. Het is weer puur financieel en regeltechnisch geneuzel en niet om jouw kunnen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat ook niet zozeer of ik het werk wel kan, of ik er wel goed in ben. Het gaat er meer om als ik dit werk nergens meer mag doen, omdat het werk er niet meer is.

      Verwijderen
  3. Ontzettend vervelend elke keer die onzekerheid maar ook herkenbaar. Ik ben nu ca. 5 jaar klaar met mijn studie en heb sindsdien ook geen vast contract gehad. Heel vervelend dat je iedere keer weer in spanning moet afwachten of er nog budget is om je te mogen houden of niet, maar het is denk ik de realiteit waar veel mensen mee te maken hebben. Ik probeer vooral gewoon te genieten van het werk wat ik doe en te hopen op een verlenging, maar ik probeer me er niet meer zo druk om te maken als wat ik voorheen wel eens deed. Het brengt je niet verder en je hebt er vooral jezelf mee. En dat is heel makkelijk gezegd natuurlijk maar de ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Succes in elk geval!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel voor je lieve woorden. Het speelt bij mij ook mee dat mijn man een 0-uren contract heeft en de inkomsten voornamelijk van mij uit komen. Dat geeft het nog een beetje extra druk. Maar je hebt gelijk, het is wel echt een trend waar heel veel mensen tegenwoordig mee te maken hebben.

      Verwijderen